‘A scartatèlle

(pubblicata su: “U Fogge èje ‘nu squadron!” di Valerio Quirino – Palmisano edizioni)

(pubblicata su: “Io non sono fuggito da Foggia” di Alberto Mangano – Il Castello Edizioni)

M’arrcord che da uagliòne

u pallòn ère l’unic jùcke che m’ piacève fà.

C’accuckiàmme e m’ttèmme quatt’ tufe p ‘ndèrre

p’ fa i porte ‘mmizze a’ cambàgne.

“Dà Giuànne, facìme i squàdre”

“Quànde n’ sìme? Allòra quàtte e quàtte”

“ Francùcce vène k’ me!”

“Carm’nìlle jocke ‘nda squadra mije

p’cckè ada fa u’ purtìre”

“Menème u’ tuccke: che vuje a palla o u’ càmpe?”

E s’accum’nzàv.

I partite duràvan tre o quatte òre

E c’arretràmme tutt’ lùrde, strazz’t

e ki genòcchie  ròsce d’ sànghe

E pòje a càse eràne probblème.

Mammà annànze a’ pòrte

“E’ quèste l’ore d’arritiràrte?

E’ manèr d’ penzà sèmbe au pallòn e maje a studià?

 Guard’ nu pòcke cum’he ruvv’nàte

u’ cav’zòne nùve!”

E quànda taccaràte pigghjàve,

ma jève a dòrme cundènde,

penzàve a quànda gol avève segnàte

e a u’ fàtte che l’avève accundà ai cumbàgne a’ sckòle

Ogge che so grùsse, guàrde ai uagliùne d’ mò

che vànne a scuole p’ambarà a jucà a u’ pallòn,

che ‘mbaràne a palleggià, che iòckene a u calcètte

ma che n’n so cundènde cum’ère ije,

k’ nu pallòn e quatte tùfe ‘ndèrre.

E quànne chiùde l’ucchìje, pènze a tand’ànne fa,

a quelli sckàffe d’ mammà, a quelli genòcchie ròsce,

e dìke tra me e me:

“Che uagliòne furtunàte  che so stàte!”

____________________

 

L’arìje d’u Natàle (di Alberto Mangano)

 

Quann’ère crijatùre a fèste de Natàle

 

s’accumenzàve a sènde già d’a ‘mmaculàte;

 

i uagliùne s’ammasckàvane vicine ai fanòje

 

e, turnàvane ‘a càse cundènde

 

pecchè s’avèva preparà l’albère e ‘u presepjìe.

 

Era ‘na fèste p’i grùsse e p’i crijatùre,

 

si sendèva  a’ddòre d’i cartellàte, d’i mennèle atterràte,

 

 p’i stràde s’appicciàvane luci e lampiùne

 

e tu a sendìve l’arije d’u Natàle.

 

Ind’e fìste turnàvene i parìnde da lundàne,

 

se stève tutti ‘nzime,

 

se jucàva a tombole ch’i scòrze di mandarìne,

 

se jucàva au sett’e mìzze…

 

E tu a sendìve l’arje d’u Natàle.

 

U jùrne da viggilije, ogne crijatùre

 

lassàve a letterine sott’o piàtte,

 

dicève a poesìje in pid sop’a sègge

 

 e subbìte dope aspettàve a mbèrte.

 

E tu sì ca a sendìve quell’arije d’u Natàle.

 

Quànne era bèlle jie a Messa a mezzanotte, 

 

mamm u fridde,

 

se turnàve tàrde e tànne u chiù peccènonne

 

  mètteve ‘u bambinèlle ‘nda gròtte

 

mentre tutt’assìme candàmme Tu scendi dalle stelle

 

È cèrte che tu a sendìve quell’arije d’u Natale.

 

A notte u Capedànne, 

 

m’arrecorde cume se mò fosse,

 

 se sparavàne

 

 trick e track, s’appicciavàne bengàle

 

e se menavàne piàtte e bicchìre vecchje p’u balcòne.

 

V’agghia dice a verità,

 

solo a fèsta d’a Befàne non mi facève nu bell’effett

 

me venève quàse da chiàgne

 

u jurne apprisse s’aveva smuntà tutt còse

 

 s’aveva turna a scòle.

 

Càpive tutt’assime che tutt era fenùte

 

e che aviìve aspettà n’anne sane sane.

Sarà che ogge sò grùsse,

 

sarà che ogge i tìmbe sò cagnàte,

 

ma ije vède sckìtte gente che fuje p’i negozzje

 

p’accattà i regàle e che nen tène cchiù tìmbe

 

pe pensà a quanda cose

 

chiàne chiàne stime perdènne.

 

Ije però quell’arije 

 

a sènde ancòre

 

 è quell’arije che solo u Natale me sape dà.